„To także minie.” Wspierający dialog wewnętrzny

Dziś przynoszę Ci opowieść.

 

„Był król i powiedział kiedyś dworskim mędrcom – Mam pierścionek z jednym z najwspanialszych diamentów na świecie i chcę ukryć pod kamieniem wiadomość, która może się przydać w sytuacji skrajnej rozpaczy. Przekażę ten pierścień moim spadkobiercom i chcę, aby służył wiernie. Pomyślcie, jaki rodzaj wiadomości tam będzie. Musi być bardzo krótki, żeby zmieścił się w pierścieniu.

Mędrcy wiedzieli, jak pisać traktaty, ale nie potrafili wypowiedzieć się jednym krótkim zdaniem. Myśleli i myśleli, ale niczego nie wymyślili.

Król narzekał na niepowodzenie swego przedsięwzięcia wiernemu staremu słudze, który wychowywał go od dzieciństwa i był częścią rodziny. I starzec rzekł do niego:

„Nie jestem mędrcem, nie jestem wykształcony, ale znam takie przesłanie. Przez wiele lat spędzonych w pałacu poznałem wiele osób. A kiedyś służyłem odwiedzającemu pałac mistykowi, którego zaprosił twój ojciec. I przekazał mi tę wiadomość. Proszę, żebyście jej teraz nie czytali. Zachowaj ją pod kamieniem i otwieraj tylko wtedy, gdy nie ma żadnego wyjścia.

Król posłuchał starego sługi.

Po pewnym czasie wrogowie zaatakowali kraj, a król przegrał wojnę. Uciekł na swoim koniu, a jego wrogowie go ścigali. Był sam, jego wrogów było wielu. Dojechał do końca drogi. Przed nim było ogromne, głębokie urwisko, jeśliby upadł, to byłby jego koniec. Nie mógł zawrócić, ponieważ zbliżali się wrogowie. Słyszał już stukot kopyt ich koni. Nie miał wyjścia. Był w całkowitej rozpaczy.

I wtedy przypomniał sobie pierścień. Otworzył go i znalazł napis: „To też minie”

Po przeczytaniu wiadomości poczuł, że wszystko ucichło. Najwyraźniej prześladowcy zgubili się i pojechali w złym kierunku. Nie było słychać już koni.

Król był pełen wdzięczności służącemu i nieznanemu mistykowi. Słowa były potężne. Zamknął pierścień. I ruszył w dalszą drogę. Zebrał swoją armię i przywrócił dobrobyt swemu królestwu.

W dniu, w którym wrócił do pałacu, zaaranżowano wspaniałe spotkanie, ucztę dla całego królestwa – lud kochał swojego króla. Król był szczęśliwy i dumny.

Podszedł do niego stary sługa i powiedział cicho: „Nawet w tej chwili spójrz jeszcze raz na wiadomość”.

Król powiedział: „Teraz jestem zwycięzcą, ludzie świętują mój powrót, nie rozpaczam, nie jestem w beznadziejnej sytuacji”.

„Posłuchaj swego starego sługi” – odpowiedział sługa. „Przekaz działa nie tylko w chwilach, kiedy wszystko jest źle, ale także w chwilach zwycięstwa”.

Król otworzył pierścień i przeczytał:

„To też minie.”

I znowu poczuł, jak zapada dla niego cisza, choć był pośród hałaśliwego tańczącego tłumu. Jego duma zniknęła. Zrozumiał przesłanie. Stał się mądrym człowiekiem.

I wtedy starzec powiedział do króla; „Czy pamiętasz wszystko, co ci się przydarzyło? Nic i żadne uczucie nie jest trwałe. Jak noc zmienia się w dzień, tak chwile radości i rozpaczy zastępują się nawzajem. Przyjmij je jako naturę rzeczy, jako część życia”