Na drodze ewolucji oraz wymogów życia w grupie człowiek wytworzył umiejętność komunikowania się. Początkowo zdolność ta służyła głównie współdziałaniu w zdobywaniu pokarmu, opiece nad potomstwem oraz obronie przed drapieżnikami. Z czasem rozwijała się, tworząc system wymiany informacji, ustanawiania hierarchii, a także tworzenia i podtrzymywania więzi. Obecnie komunikacja stanowi główny element życia społecznego, będący środkiem zaspokojenia potrzeb, wyrażania siebie i budowania relacji. Każda jednostka codziennie wchodzi w interakcje z wieloma osobami otoczenia, począwszy na najczęstszych, rodzinnych kontaktach a na mijanych na ulicy przechodniach skończywszy. Elementem komunikacji są bowiem nie tylko słowa i gesty wykonane w kierunku konkretnej osoby, ale także ubiór czy sposób poruszania. Te ostatnie są komunikatem zasobności finansowej, upodobań, przynależności do grupy społecznej, pewności siebie czy nastroju.
Mimo że komunikacja służy ludziom niemal w każdym momencie, często dochodzi do zakłóceń w jej przebiegu, będących niejednokrotnie przyczyną konfliktów. Wynika to zarówno z różnic indywidualnych związanych z temperamentem, doświadczeniem i wychowaniem, jak również z braku samoświadomości i umiejętności określania własnych pragnień i uczuć. Przyczyną nieporozumień bywają również różnice społeczno-kulturowe a także czynniki sytuacyjne zmieniające sposób postrzegania w danej sytuacji.
W wielu pracach podkreśla się znaczenie przebiegu komunikacji w ocenie jakości relacji. Jest ona również podstawowym narzędziem wsparcia, służy podtrzymaniu dobrego samopoczucia i może chronić przed nieprzyjemnymi stanami emocjonalnymi, także przed depresją. W kolejnych odsłonach przybliżę tematykę komunikacji.
Dyskutuj